بیمارستان زنان پرنتیس از Bertrand Goldberg

ساختمان بیمارستان ها با استاندارد بالا در زمینه بهداشت و راندمان کاری، دستور کارهای محدود کننده ای برای معماران به همراه دارند که که اکثرشان طراحی راهروهای اتاق های بیماران را با پالت های محدودی از مصالح به اتمام می رسانند . اگرچه، این موقعیت برای بیمارستان زنان پرنتیس، طراحی بِرتراند گُلدبِرگ در سال 1975وجود نداشت . این بیمارستان یکی از بهترین مثال از مجموعه ی امکانات پژشکی طراحی بِرترند گُلدبِرگ است که تمام شان از فرمی مشابه پیروی می کنند : برجی شامل اتاقهایی به منظور مراقبت بیماراست که بر بالای حجمی راست گوشه قرار گرفته وشامل دیگر کاربری های بیمارستان است .

رهیافت گُلدبِرگ آن بود که اجازه دهد تا کاربری های داخل ساختمان از فرم بیرونی قابل تشخیص باشند و این امر از پایه ی عجیب و فرم برج مانند بیمارستان بسط می یابد . طبقات پایین تر از مجموعه های جراحی، آزمایشگاه های تحقیقاتی، امکانات غذاییفضاهای نگهداری تشکیل شده است . زیرا بیشتر پیشرفت ها در زمینه تکنولوژی پزشکی به طور چشم گیری به فضاهای بیشتری برای تغییر هایشان نیاز دارند، گُلدبِرگ این فرم را برای حجم پایه ای راست گوشه ای را انتخاب کرد که امکان انعطاف پذیری بیشتری را فراهم کند . از طرف دیگر، از زمانی که نقش بیمارستان (نگهداری و درمان برای بیماران) دیگر تغییر نمی کرد، گُلبرگ احساس کرد ساختمان برج نیازی به انعطاف پذیری فضایی ندارد . در این جا، او از نظریات انسان شناس هایی همچون اِدوارد تی هال قرار گرفت که تئوری های واکنش های انسان در گرایش های متفاوت خاصی را بسط و گسترش داد .